De voorbereidingen voor mijn bezoek aan het
Nieuwe Rijksmuseum beloven veel goeds: e-tickets en de fraaie app voor de
smartphone zijn snel geregeld. Het museum stelt zichzelf een dubbele taak van
belangrijk rijksmonument én hoogwaardig museum dat voldoet aan de hoogste eisen
van techniek, musealiteit en klantvriendelijkheid.
Na het bezoek constateer ik dat de beoogde
klantvriendelijkheid alleen afhankelijk is van de medewerkers, want de
toegankelijkheid en gebruiksvriendelijkheid van het museum zelf vallen tegen.
 |
| Foto 1 |
Op het Museumplein vind ik de museumingang pas
na het waarnemen van beveiligers met gele pakken bij het fietspad onder het
museum. Zij herinneren mij aan de media-aandacht voor de combinatie van
bezoekersstromen van het museum en de gehaaste Amsterdamse fietsers. Maar welke
van beide wachtrijen en ingangen zal ik kiezen? Op een drukke en regenachtige dag als deze moeten bezoekers
ongeacht hun e-ticket in de regen op de toegang wachten. FOTO 1
 |
| Foto 2 |
Bij de draaideur die toegang biedt aan het
museum kruisen de in- en uitgaande bezoekersstromen. Bovendien is er ook vanuit
de andere zijde van het museum een rij voor dezelfde draaideur ontstaan, of is
dit het rijtje voor e-tickethouders en museumjaarkaartbezitters? FOTO 2
 |
| Foto 4 |
 |
| Foto 3 |
Eenmaal binnen vraag ik mij af of het door het
overweldigende atrium komt of door het vergeefs gelijktijdig zoeken naar
bewegwijzering, dat ik de slecht zichtbare traptreden bijna afrol? FOTO 3 & 4
De Rijksmuseum app leidt mij
gebruiksvriendelijk langs de hoogtepunten van het museum, ondanks de soms
haperende internetverbinding. Voor de overige kunststukken wacht ik geduldig op
een kans om de toelichting bij het kunstwerk op een meter afstand te kunnen
lezen. Een breder en groter lettertype had meer tijd en aandacht geboden voor
het kunstwerk zelf.
Mijn aandacht wordt vanzelf naar de
kunstwerken geleid door een slimme combinatie van wandkleuren en verlichting FOTO5
 |
| Foto 5 (foto: Paul Ridderhof) |
 |
| Foto 6 |
Zelfs de
antracietkleurige brandblusser kan niet afleiden FOTO 6.
Voor de overige kunststukken wacht ik geduldig
op een kans om de toelichting bij het kunstwerk op een meter afstand te kunnen
lezen. Een breder en groter lettertype had meer tijd en aandacht geboden voor
het kunstwerk zelf. In een enkel geval hangt de toelichting zelfs 5 m
verwijderd van het kunstwerk. FOTO 7 & 8
 |
| Foto 7 |
 |
| Foto 8 |
Bij een uitgebreid bezoek loopt de bezoeker
het museum haast ongemerkt drie keer in en uit, terwijl deze slechts naar een ander museumdeel op de
begane grond wil en wordt het entreebewijs telkens gescand. Zou het
bezoekersaantal van 300.000 personen in de eerste maand na opening wel kloppen?
 |
| Foto 9 |
In de ontvangsthal moet ik zoeken naar de
garderobe. De conventies van garderobes die ik ken van theaterbezoeken gaat
hier niet op. Ik moet mijn jas op een andere plaats ophalen dan waar ik hem
bracht. Het lage verlichtingsniveau in dit donkere gebied FOTO 9 en
de toegepaste kleuren van de inrichting deden het ergste vrezen voor het terugvinden
van mijn bezittingen, maar het ticket-systeem blijkt dit gelukkig te kunnen
compenseren.
Conclusie: het is een prachtig museum en fraai
historisch gebouw. De bezoeker moet beschikken over een bovennatuurlijk
ruimtelijk inzicht, optimale oogcorrectie en wat geduld ter compensatie van de
ongemakken. De medewerkers in het publieksgebied moeten een engelengeduld
hebben om de voor de hand liggende vragen naar de weg in het museum vriendelijk
te beantwoorden en om bezoekers soms letterlijk op te vangen.
